Niet piepen

Lieve allemaal,

Daar zijn we weer!
We eindigden de vorige keer op ons balkon in Ella. Inmiddels zijn we weer een week verder en tellen we af tot woensdag. Niet dat we vreselijk graag naar huis willen maar we missen familie en vrienden, de dieren, Bram zijn koffieapparaat en Britt een schone wc.
Die wc's dat is me een serieus probleem hier. Als we on the road zijn moet ik zeer regelmatig naar de washroom (zo noemen ze dat hier). De chauffeur weet dat inmiddels en speurt daarom de omgeving niet alleen af naar overstekende olifanten maar vooral naar washrooms. Ik ben nog géénéén fatsoenlijke wc tegengekomen. Dat wil zeggen: er is wel een pot maar de bril is zeiknat, de bril is verdwenen, wcpapier is schaars, wcpapier staat op de grond zodat je de bacteriën er naar toe ZIET kruipen, zeep ontbreekt óf je voelt je frisser zonder gebruik te maken van het handzeepje, de drollen van de vorige tien bezoekers drijven er nog in, de deur kan niet op slot en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Het hoogtepunt was toch wel een moeder die haar kinderen vóór de wc op de grond liet plassen... Kortom, ik heb getrainde bil - en bovenbeenspieren van het boven de bril hangen en ik heb eerder deze vakantie een wcrol geconfisqueerd die ik een plasticje met mijn leven bewaak.
Terug naar Ella.
Ella is een stadje omgeven door prachtige natuur. Onze hut bevond zich in de jungle tussen de apen en eekhoorns. We hebben veel tijd op ons balkon doorgebracht met een boek (Bram heeft inmiddels negen boeken gelezen van gemiddeld 350 bladzijdes per stuk en tussendoor praat hij ook nog met me). Een dag hebben we uitgetrokken om de watervallen te bekijken. De natuur is zo overweldigend hier dat je je dikwijls ontzettend nietig voelt. Dat was bij de watervallen ook zo. Ella was het eerste plaatsje waar we andere toeristen zagen en we op een terrasje konden zitten. Hier waren we wel blij mee want bij mensen thuis eten is erg leuk mits ze koffie kunnen zetten volgens Bram.
Na Ella stond een lange rit voor de boeg naar Trincomalee. Trincomalee ligt in het noordoosten. Het zou ons zo'n zes uur kosten daar te komen. Na een rustige rit en billen die aanvoelde als hout was daar eindelijk de zee!
Doordat onze plannen lastminute wijzigden omdat we langer aan het strand wilde zijn sliepen we deze vijf nachten op drie verschillende plekken binnen een straal van vijf km (tussen de laatste twee accommodaties zat 500 meter).
We hebben een aantal dagen alleen maar op het strand doorgebracht. Dat gaat ongeveer zo: ons insmeren, au roepen omdat we ons verbranden aan het hete zand, liters water drinken, lezen, zandstormen incasseren, soep als lunch om wat zout binnen te krijgen, weer insmeren, zuchten dat het zo verschrikkelijk heet is (dat deed ik vooral want 36 graden is best heet), zwemmen, slapen, weer insmeren schelpen zoeken, lezen, drinken, zwemmen, zuchten en toch verbranden etc.!!!
Nadat tijdens de derde nacht op mysterieuze wijze twee tandenborstels van Bram uit zijn toilettas waren verdwenen zijn we op de vierde dag, toen we onderweg waren naar accommodatie nummero drie, op zoek gegaan naar een supermarkt. Met een lading tandenborstels, chips (je moet goed zout eten aan het strand), cola en appels op naar het volgende stukje strand en warempel ook hier scheen de zon, lag er zand en was het warm.
De hut was fijn met veel ruimte, een ventilator, schone wc en een buitendouche. Ook de mensen waren erg aardig en als klap op de vuurpijl woonde er twee schattige puppy's op onze patio. Als ik even uit het zicht was hoorde ik Bram: dag moppetjes, kom maar bij Bram hoor, ja och och och wat zijn jullie lief, lusten jullie een koekje schatjes. Hihi!
De laatste dag zijn we per boot naar Pigeon Island geweest. Tien minuten varen maar heerlijk op het water. Pigeon Island is een beschermd natuurgebied waar je kunt snorkelen. Hier waren veel toeristen en voelt het een beetje als een attractie maar Bram heeft ervan genoten. Zo zag hij lieve haaien (dat dacht Freek Vonk vast ook) van 1,5 meter, aaide hij een schildpad en vond na lang zoeken een Murene (een vis). Ik heb niet gesnorkeld want ik ben daar gewoon niet handig in.
De laatste avond in onze hut was een groot avontuur. Zo zaten er zes brutale kraaien om ons heen (kraaien houden ook van chips), zat er een gigantische spin op onze patio (uiteindelijk kroop hij onder de deur door naar binnen en heb ik hem aldaar, want Bram is bang voor spinnen, met mijn slipper dood gemept en toen bleek hij allemaal levende mieren in zich te hebben, JAK!), was er een file van mieren - vergelijkbaar met de ochtendspits a50 Oss-Eindhoven - vanaf de tuin naar de chipszak (mieren houden nog meer dan kraaien van chips) en tot slot spotte ik een joekel van een muis op het plafond. En ik ben bang voor muizen en ratten. De huisjes hier hebben meestal een open dak gemaakt van bladeren. Die muizen zitten dan dus ook binnen. Ik heb met een paraplu systematisch op het plafond geslagen om ze weg te jagen. Toen mama toevallig even later belde verzekerde ze mij dat ze niet in bed zouden kruipen en vertelde me niet te piepen want dat doen de muizen al. Bedankt mam!
Vandaag zijn we van Trincomalee naar Dambulla gereden. De eigenaar bood ons aan mee te gaan maar een berg om de zonsondergang te bekijken. Zulke spontane avonturen maken de reis zo mooi.
We bezoeken morgen een tempel en markt waar alle etenswaren van het eiland worden verhandeld. Zondag rijden we naar onze laatste bestemming hier: Negombo.
Het zit er weer bijna op!

Tot gauw allemaal, liefs van ons